Eragon (film)

Zanim jednak zacznę faktycznie tsunami krytyki - małe wyjaśnienie. Eragon to film na podstawie książki autorstwa Christophera Paoliniego. Bohater tytułowy podczas łowów odnajduje w cieszącym się złą sławą Kośćcu kamień, który okazuje się smoczym jajem. Treść powieści stanowią perypetie Eragona, skrzydlatej Saphiry i tajemniczego mentora, który bierze młodego Jeźdźca pod swe opiekuńcze skrzydła - Bromma. Tyle słowem wstępu.

Od czego by tu zacząć? Może od scenariusza. Książka, pomimo, że co poniektórzy malkontenci próbowali mi ją niezbyt skutecznie obrzydzić, spodobała mi się. Fakt - ci, którzy pieją na prawo i lewo o "następcy Władcy Pierścieni", sprawiając, że dziadunio Tolkien się w grobie przewraca, powinni nie opuszczać pokoi bez klamek, ale twór Paoliniego może się podobać. Ba - jak na 16-latka tekst wydaje się naprawdę dojrzały, choć momentami, niestety, dość płytki. Chwali się jednak, że Christopher próbował, choć wykreowany przezeń świat czerpie garściami z kanonów fantasy, stworzyć przynajmniej pozory jakiejś tam własnej inwencji. "Scenarzyści" (cudzysłów zamierzony) "filmu" (jak wyżej) ogołocili fabułę ze wszystkiego. Z opowieści o dorastaniu smoka, dojrzewaniu i rozwoju z pozoru normalnego chłopaka, pokonywaniu przeciwności losu i samodoskonalenia pozostała wielka, pozbawiona sensu wędrówka (fakt faktem, w tle przewijają się całkiem do rzeczy landszafciki, ale...). Nawet tym "pozorom" kazano spakować walizki i wynosić się gdzie pieprz rośnie (pozbawiając urgali rogów chociażby)

Saphira wraz z kolejnymi stronnicami powieści rosła, rozwijała swe talenty i moce. Tutaj - w momencie z ledwie podlotka staje się dorosłym osobnikiem. Jedynym, czego nie posiadła w tych kilku sekundach błyskawicznej przemiany jest umiejętność ziania ogniem. Sam Jeździec z dość głębokiej postaci, w której walczą przeciwstawne, równie sensowne racje, stał się głupim i naiwnym nastolatkiem. Spora w tym zasługa Eda Speleersa, aktora, który dotychczas spełniał się jedynie w szkolnych przedstawieniach. Odnoszę wrażenie, że w tej roli gorzej mogła wypaść tylko Agnieszka Frykowska po operacji zmiany płci. Ba - koszmarne wrażenie dodatkowo pogłębia bardziej nieboski, niż gra aktorska, dubbing. W rolę Eragona wcielił się Maciej Zakościelny (od razu mówię - słabo), zaś pod Saphirę głos podłożyła Joanna Brodzik (lepiej, ale i tak poniżej swoich możliwości). Zresztą, w ogóle niespecjalnie widzi się ją w takiej roli. Poszoł won na salę sądową, czy do innego Tomka!.

Nie mam pojęcia, jak też chciano zmieścić tak obszerną powieść w 104 (sic!) minutach, ale wydawało się to awykonalne i... w istocie - jest awykonalne. Całość sprawia naprawdę nieprzyjemne wrażenie. Film wykastrowano ze zbyt wielu sensownych wątków (tajemnicza przeszłość Bromma, próby sprzedaży kamienia-jaja, który notabene w filmie zupełnie nie przypomina maleńkiego klejnociku, którym być powinien, losy Eragona po spaleniu rodzinnego gospodarstwa), przez co całość jest płytka, jak kałuża po jesiennym deszczu i zupełnie nieinteresująca. Prawdziwą maestrię partactwa osiągnięto jednak przy pisaniu dialogów. Mniejsza, że film przypomina przebieżkę przez książkę na zasadzie "byle szybko na metę" - tak, jakby scenarzyści otwierali literacki oryginał co kilkanaście stron, zapisywali dwa zdania i z całości sklecili jakiegoś potworka. Ba - nie dałbym sobie głowy uciąć, czy tak właśnie nie było. Mniejsza, że najciekawsze wątki poszły do piachu, postaci straciły swą głębię - równie naiwnych i prostackich rozmów nie widziałem jeszcze chyba nigdzie [polecam Modę do Sukces, naprawdę kultowy serial - Volt.]. Palce same składają się do gwizdów.

Wróćmy na moment do dubbingu, który, podobnie jak cały film, prezentuje się nadzwyczaj słabo. Pomimo udziału Magdy M. i Kryminalnego - całą resztę polskiej obsady wzięto chyba z ulicy. Aktorzy zupełnie nie pasują do ról, w które przyszło im się wcielać. Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na jedynego prawdziwego Artystę przez wielkie "A" (jest jeszcze Jeremy Irons, ale cii...) w oryginale - Johna Malkovicha (Galbatroix), którego talent zarzyna mówiący z wyjątkową emfazą partacz w wersji polskiej. Nóż i piła (III) się w kieszeni otwiera... Od samego początku, w chwili, gdy usłyszałem polską wersję chwyciło mnie takie zażenowanie, że już po pięciu minutach miałem nieprzepartą chęć wyjść z kina i trzasnąć drzwiami.

Obrazu całości dopełniają festyniarskie kostiumy (warto zwrócić uwagę na "wróżkę") i rekwizyty (podczas zbliżeń widoczna była odchodząca z czerwonego miecza Bromma farba!) oraz mocno średniawe efekty specjalne. Eragon nie wywołuje absolutnie żadnych emocji poza zażenowaniem i znużeniem. Ba - tej parodii filmu starano się nadać rozmach na wzór filmowej trylogii Jacksona. Mam szczerą nadzieję, choć, niestety, płonną, że oglądalność będzie naprawdę niska, a cała ekipa będzie musiała żebrać na chleb na ulicy. Wszystkim należą się zamaszyste kopy po, najwyraźniej, zbyt tłustych zadkach. Eragona nazwałbym filmem 3 "żet". Po obejrzeniu bowiem na usta cisną się słowa "żal", "żałość" i "żenada". Jeśli narzekałeś na "Kod daVinci" i "Harry'ego Pottera" - uznając je za synonimy kiepskich, kinowych ekranizacji książek, będziesz musiał zdecydowanie zmienić przykład. Prawda jest bowiem taka, że "Eragon" zostaje za nimi w tyle o kilka długości. A że na ten teatr idiotyzmu wydano ponoć... 100 milionów zielonych... Twórcy Driv3ra mogą spać spokojnie - filmowcy gorzej od nich wydali ogromne pieniądze.