Kiedyś wszystkie plaże będą zielone? Tani sposób na ograniczenie emisji CO2 przy użyciu piasku

Dzisiejsze stężenie jest najwyższe od 14 mln lat. A jego gwałtowny wzrost jest przypisywany wylesianiu i spalaniu paliw kopalnych. Naukowcy starają się zaradzić problemowi, działacze społeczni oraz międzynarodowe rządy alarmują i starają się nakładać restrykcję, aby proces odwrócić lub zatrzymać.

Rezygnuje się z elektrowni węglowych na rzecz odnawialnych źródeł energii, zachęca do korzystania z aut hybrydowych, elektrycznych lub komunikacji miejskiej. Walka z globalnym ociepleniem pochłania co roku dziesiątki miliardów dolarów.

Od 2000 do 2012 roku w sektorze ochrony środowiska nastąpił 50-procentowy wzrost i utworzonych w nim zostało ponad 1,4 mln miejsc pracy.

Czasem jednak najprostsze rozwiązania okazują się jednocześnie najbardziej efektywnymi. Okazuje się, że natura sama jest w stanie poradzić sobie z nadwyżkami CO2 w atmosferze. Rozwiązaniem są oliwiny. W kontakcie z wodą mogą "zjadać" dwutlenek węgla.

Perydoty, czyli szlachetna odmiana minerałów z grupy tzw. oliwinów (Mg2SiO4), mają właściwości, które są w stanie pomóc starciu z dwutlenkiem węgla.

Jeden kilogram materiału może wchłonąć nawet jeden kilogram dwutlenku węgla z powietrza.

Podczas kontaktu z wodą zaczynają one pochłaniać otaczający je dwutlenek węgla. Powstaje wówczas wodorowęglan (HCO3), który w skutek uboczny może uregulować kwasowość w morzach oraz oceanach.

W następstwie wypłukiwania węglowodoru tworzą się muszle i koralowce. Zatem łączenie perydotów z wodą nie dość, że pozwoli zmniejszyć ilość CO2 w atmosferze, to jeszcze przyczyni się do odbudowywania wyniszczonych struktur oceanicznych.

Naukowcy chcą dzięki naturalnym właściwościom tych wyjątkowych skał odbudować porządek w środowisku. W tym celu postał Projekt Vesta. Jest to innowacyjny pomysł, którego głównym założeniem jest stworzenie rozsianych po globie, zielonych plaż.

Oliwiny mają być rozmieszczone na brzegach mórz całego świata i tam usuwać CO2. W formie rozdrobnionego piasku jeszcze szybciej poradzą sobie z dokonywaniem reakcji.

Niestety w naturze nie występują one w formie piaskowej, więc minerały trzeba będzie miażdżyć. W USA koszt wydobycia i kruszenia skały wulkanicznej wynosi 7,32 dol. za tonę metryczną.

Według wyliczeń krytyków tego rozwiązania rekompensowanie ok. 30 proc. globalnych emisji dwutlenku węgla wymagałoby 5 Gt granulatu oliwinu, a zarówno stworzenie go, jak i przewiezienie na plaże pochłonęłoby ogromne środki.

Sami autorzy projektu twierdzą jednak optymistycznie, że tona CO2 usuniętego z atmosfery i oceanu - uwzględniając i transport, i rozdrobnienie oliwinu - kosztowałoby 8,50 dolarów.

Profesor Olaf Schuiling zajmujący się geologią na Uniwersytecie w Utrechcie (Holandia) uważa, że koszty wydobycia i rozrobienia oliwinu w krajach tropikalnych wynoszą około 6,5 dol. za tonę. Doliczając jego przeniesienie i rozprowadzenie, tona oliwinu kosztowałaby 13 dol., a dzięki nim tony dwutlenku węgla z atmosfery można pozbyć się jedynie za 10 dol.

Oliwin na dokonanie reakcji potrzebuje jednak nawet kilkunastu lat - wszystko w zależności od klimatu i warunków, na jakie będzie on wystawiony. Profesor jednak zaznacza: Chociaż możemy nie być pewni jego absolutnego potencjału, to jesteśmy pewni, że potencjał istnieje.

Każdy potencjał powinien zostać przetestowany. Od XIX-wiecznej rewolucji przemysłowej stężenie dwutlenku w atmosferze wzrosło o ponad 45 proc. - z poziomu 280 ppm (1 ppm = 0,0001 proc.) utrzymującego się przez ostatnie 10 tys. lat, do 415 ppm.

Choć sam oliwin on bardzo powszechnym minerałem, to z perydotem jest już znacznie gorzej, bo ten niestety należy już do rzadkich.

Zazwyczaj skały te powstają podczas erupcji wulkanicznych - wysokie temperatury powodują krystalizację krzemianów żelaza magnezu, wskutek czego tworzą się właśnie oliwiny. Do tej pory oliwiny i ich szlachetne odmiany - nazywane szmaragdami ubogich - używane były głównie w jubilerstwie.