O wielki Odynie, ześlij mi 85 000 euro na ten mikrobus Bertone

Ten Odyn w tytule to dlatego, że właśnie wracam z Norwegii. Musiałem przerwać swoją podróż, żeby napisać wpis o tym wspaniałym pojeździe, jakim jest mikrobus Bertone, lub inaczej Fiat Alto Monovolume.

Uważam, że samochody kolekcjonerskie muszą być rzadkie. Nie widzę nic kolekcjonerskiego w Jaguarze E-Type, Mustangu i Porsche 911. Przeważnie podczas targów samochodów zabytkowych takie auta można by składować jedno na drugim i układać w stosy, a ludzie przechodzą koło nich, nawet ich nie zauważając. Żeby się wyróżnić, trzeba mieć coś naprawdę specjalnego i to coś specjalnego wcale nie musi kosztować sześciocyfrowej sumy w euro.

Moje zamiłowanie do busików jest powszechnie znane, a tu mamy jego najwyższy przejaw. Przede wszystkim Fiat Alto Monovolume to pojazd sześciodrzwiowy. Każdy z sześciorga pasażerów ma własne drzwi z własną korbką do otwierania okna i do tego jeszcze gigantyczną szybę. Nawet nie chcę wiedzieć, jak to się nagrzewa latem i jak bardzo kleiłbym się do tych skajowych siedzeń, ale komu to przeszkadza!

Do tego całość opiera się na Fiacie 850T – nie na zwykłej 850-tce, która była takim sympatycznym półsedanikiem, tylko na busiku 850T, potem znanym też pod nazwą 900. Czterocylindrowy silnik umieszczony z tyłu napędza koła tylne, przy czym raczej nie należy się spodziewać rakietowych przyspieszeń. Ale pewnie 100-110 da radę tym pojechać. Oczywiście wątpię, żeby ktoś kiedyś się tak rozpędził, biorąc pod uwagę wartość tego dziwaka.

Te samochody zbudowano w jednym celu

Nie miały nigdy jeździć po ulicach. Wyprodukowano je w połowie lat 70. XX w. w firmie Bertone na zlecenie kierownictwa Fiata jako luksusowe środki transportu do obwożenia ważnych ludzi po fabrykach. Wizytacje Ważnych Osobistości zdarzały się tak często, że zdecydowano się zbudować kilka lub kilkanaście pojazdów wyłącznie do ich obsługi. Trudno się dziwić, bo obwożenie VIP-ów po fabryce limuzyną nie jest zbyt wygodne z uwagi na wąskie przejazdy i konieczność manewrowania, poza tym z limuzyny niewiele widać, a w dodatku jeszcze Alto Monovolume mieścił wygodnie kierowcę i pięciu pasażerów. Mógł więc jechać nim kierowca, minister, wiceminister, podsekretarz stanu, dyrektor fabryki i jego kochanka, bo to w końcu Włochy.

Bertone postarał się, żeby auta wyglądały nowocześnie i luksusowo. Kanciaste kształty w latach 70. były uważane za futurystyczne, dopiero w następnej dekadzie przeszły do głównego nurtu. W dodatku jego linia przypominała wagonik nadziemnej kolejki jednoszynowej (monorail), co już w ogóle stanowiło szczyt nowoczesności. Bardzo ważni goście musieli być zachwyceni.

Nie wiadomo ile sztuk powstało

Zapewne kilka lub kilkanaście. Zwracam uwagę, że w tamtych czasach nie było luksusowych vanów lub minivanów do obwożenia ludzi, jeśli coś było vanem to było prymitywne do bólu i nie pasowało do zadań reprezentacyjnych. Alto Monovolume jest więc pierwszym minivanem premium. W dodatku te auta nie miały jak zrobić dużych przebiegów, bo jeździły tylko w kółko po kompleksach przemysłowych, więc i ten egzemplarz ma na liczniku zaledwie 5000 km.

Moim zdaniem jest to ostateczna forma samochodu. Dobra, nie ma bagażnika, ale można byłoby przerobić to i owo, fotele 3. rzędu zamienić na składane, dodać tylną klapę i mamy auto idealne: ładne, praktyczne, skromne i eleganckie zarazem. Większość nowoczesnych aut składa się z agresywnych ozdobników typu dziwaczne reflektory i szokujące przetłoczenia, podczas gdy prawdziwy sens samochodu to przewożenie ludzi z miejsca na miejsce w dobrych warunkach. Busik od Bertone spełnia je w 101%. Gdybym był zamożnym świrem, a nie po prostu świrem, kupiłbym go na taksówkę. Musiałbym wtedy dokupić aż pięć naklejek „nie trzaskać drzwiami”.

Pozostałe zdjęcia: Autoscout24.it, Aquarama Boats & Cars Giovanni Rosi